The Beatles to zespół, który ustanowił wiele fonograficznych rekordów - w historii amerykańskiego rynku fonograficznego nikt nie sprzedał więcej płyt. Jednak początki wcale nie były takie proste. Grupa dawała głównie koncerty klubowe (m.in. w klubie "The Cavern"), a wytwórnia Decca Records odmówiła podpisania z nimi kontraktu, co do dziś uważa się za największą pomyłkę w historii przemysłu fonograficznego.

Pierwszy studyjny album grupy "Please please me" ukazał się w roku 1963, krótko po tym, jak za namową managera Briana Epsteina zespół zmienił wizerunek z niegrzecznych chłopców w skórach na garnitury.

W lutym 1964 roku piosenką "I Want to Hold Your Hand" Beatlesi w końcu podbijają największy rynek fonograficzny – Amerykę. Ich występ w The Ed Sullivan Show oglądało ponad 73 mln Amerykanów, co stanowi 45% ówczesnej populacji tego kraju.

6 sierpnia 1965 roku na rynek trafiła kompozycja "Yesterday", której melodia podobno McCartney'owi się przyśniła. Pobiła ona wiele rekordów, m.in. jest najczęściej aranżowaną w historii.

Lata 1965-1966 to okres metamorfozy zespołu - muzyka The Beatles stała się ambitniejsza, a teksty poważniejsze. Na płycie "Revolver" z 1966 r. znalazł się utwór-eksperyment muzyczny i pierwsza piosenka zespołu rozrywkowego zagrana wyłącznie przy akompaniamencie instrumentarium wykorzystywanego dotychczas w muzyce poważnej.

W marcu 1966 r. jeden z muzyków grupy udzielił niefortunnego wywiadu, w którym stwierdził, że "Beatlesi są popularniejsi od Jezusa". W Wielkiej Brytanii te słowa przeszły bez większego rozgłosu, lecz w USA, a zwłaszcza na południu, wyjęta z kontekstu wypowiedź doprowadziła między innymi do fali ostentacyjnego palenia ich płyt.

29 sierpnia 1966 r. w San Francisco The Beatles zagrali swój ostatni koncert i skoncentrowali się na działalności studyjnej. Zaprzestali koncertowania między innymi ze względu na wszelkiej maści krzyki i piski fanów, które zagłuszały muzykę.

Wydana 1 czerwca 1967 roku płyta była pierwszą nagraną po zaniechaniu działalności koncertowej i jest przez większość krytyków uznawana za najważniejszą płytę w historii. Jest to jeden z pierwszych albumów koncepcyjnych będący prekursorem progresywnego rocka, swoista opera rockowa będąca substytutem koncertu.

W 1967 r. ukazał się film fabularny, do którego ścieżkę dźwiękową przygotował zespół The Beatles. Ścieżka ta została wydana jako album o takim samym tytule jak film, a muzyka The Beatles została nominowana do nagrody Grammy, pomimo że sam film okazał się artystyczną i komercyjną klapą. Na płycie znalazły się takie utwory jak "I Am the Walrus", "All My Loving" i "Strawberry Fields Forever".

W 1968 roku ukazał się "The White Album" ("Biały Album"), na którego okładce znalazł się także niepowtarzalny numer seryjny, co miało spowodować, według projektanta, "ironiczną sytuację ponumerowanego wydania czegoś w liczbie pięciu milionów kopii". Z tego albumu pochodzi piosenka, w której na gitarze gościnnie wystąpił Eric Clapton.

Początek końca zespołu zwiastowała śmierć menedżera grupy, Briana Epsteina - Beatlesów ogarnęło przerażenie, ponieważ nie mieli pojęcia, jak znaleźć się w nowej sytuacji. Nagrania do ostatniego albumu kończono już bez udziału Johna Lennona, a za oficjalną datę rozpadu uznaje się 10 kwietnia 1970, kiedy McCartney publicznie ogłosił swoje odejście.