Kiedy w 1631 r. druga żona Szahdżahana, Mumtaz Mahal, zmarła, rodząc czternaste dziecko, władca popadł w ogromną rozpacz. Aby upamiętnić ukochaną żonę, zlecił budowę mauzoleum ku jej pamięci. Tadź Mahal zbudowany jest z marmuru i pokryty m.in. licznymi kamieniami szlachetnymi i półszlachetnymi. Jest jednym z najwspanialszych zabytków nie tylko Indii, ale i całego świata.

Według litewskich wierzeń miała być boginią Bałtyku. Przedstawiano ją nieraz jako syrenę mieszkającą w bursztynowym pałacu. Po utracie ukochanego Kastytisa (rybaka) miała płakać bursztynowymi łzami. Według innej wersji, bursztyn znajdowany na plażach, to pozostałości jej zniszczonej rezydencji.

Zaskakująco długo Indianie nie byli uznawani za obywateli USA, lecz za „wewnętrzne narody zależne”.

Urodziła się w 1876 roku w zamożnej rodzinie ziemiańskiej. Była ekscentryczną, choć docenianą poetką i pisarką. Miała trudne dzieciństwo i wiele wskazuje na to, iż jej pierwsze doświadczenia seksualne mogły być traumatyczne. Wyszła za mąż za człowieka porywczego, który z zazdrości postrzelił ją dwukrotnie w bark. Wyjętą ze swego ciała kulę nosiła odtąd jak amulet. Krótko po trzydziestce przeszła załamanie nerwowe, kazała sobie wyrwać wszystkie zęby i oznajmiła, że odtąd będzie mężczyzną! Resztę życia spędziła najpierw w zakładach dla psychicznie chorych, potem, ukrywana przed światem, w rodzinnym majątku. Tam, zdaniem niektórych, tworzyła najlepsze swe dzieła. Zmarła w zapomnieniu 8 marca 1949 r.